vince carter hangs in the air for 1 full minute

i would like to apologize to all the people who keep on checking my blog but i can not really find time to upload this blog. i'm so busy with my summer classes. i really want to put some words but i can't. if you have any violent reactions, please talk to pathways. ehehe. peace!!! i can post maybe sometime. 'pag nasagot ko na kung bakit late ang mga pulis sa sine ni sonny parsons?

The Dialogues

one of my interest and hobby is to look up the sky. specially when it's afternoon and the sky's covered by clouds and the sun's about to rest. the heaven is a mix of blue, red and orange. hour before writing this i was riding fx on my way home and as i see the sky, i just can't help but to glue my eyes on that picturesque view. as lovely as it can be, this reminds me of my childhood. and sometimes i wish i was still a kid. i'll play when the hot's frying my skin til i got tired and sun's tired too watching me playing with my hommies. and ah. actually, this is not my real post. tungkol sa isang nakakatuwang experience ko sa pagsakay ko kanina sa fx. tawagin na lang natin itong: The Conversation pagkatapos ng classes ko sa ateneo. uhmm. like i ride fx. coz i don't want my balat to make dikit-dikit sa mga jologs na people sa cheap na jeep. (ganyan talaga epekto...) joke lng po. pero yun, sumakay ako ng revo. bago pa siya. mga labas lang yata niya eh kailan lang. yung seats bago pa naman. yung aircon malakas. tapos kolorum pa yung revo. hindi pa ba bago yan? yung mga nakasabay ko, lahat naman sila yuppie. except nga lang sa nasa gitna, kasi may magsyota na nabitin sa paglalampungan. pero ok lang. exagge lang. pero sweet.(kainggit) siya nga pala, nasa likod ako. tapos habang tumatagal, napapakanta ako ng "Let's get loud" ni J.Lo. pano ba naman yung nasa harap, let's get loud talaga. ang lakas ng boses. noong una, akala ko nasa gitna lang sila kasi ang lakas. yun pala nasa harap. ang nakatutuwa lang doon, yung isa kaboses si ma'am big S(big talaga... hehehe) akala ko nga siya yun eh. di ba medyo let's get loud din yun. pinapakinggan ko ang kanilang napakatalinong pagtatalo. akala ko bagay sa suot nila, yun pala hindi. mantakin mo ba naman Full House lang pala. grabe, matawa-tawa nga ako eh. yung katabi ko din nga, napatingin doon sa katabi niya tapos napasmile ng isang makahulugang smile. ito yung ilang excerpts: Girl1: Ang gwapo talaga ni Justin Girl2: Oo, nga eh. Girl1: Grabe! Feeling ko nga dahil diyan sa mga chinovela na yan eh... Girl2: Ano? Girl1: In demand na tuloy yung mga intsik. basta singkit. lalo na pag mukhang koreano. Girl2: meron nga yung si Mr.X(di ko alam eh) pinares doon sa kaofficemate natin. mukha kasing chekwa eh. ang gwapo na daw. (nice one gurl!) eto pa Girl2: iba nga yung mga koreanovela eh Girl1: siyempre Girl2: ang galing-galing nila Girl1: iba mag-isip ng ending Girl1: oo nga eh, may twist Girl2: yung bida namamatay (excuse me lang po, pwede po bang pakipanood ang endless love 1-3, idagdag mo pa yung stairway.) Girl1: tapos hindi lang yan, kaya pala ang gwapo ni justin model pala Girl2: oo nga eh sikat siya na model. Girl1: ang galing magdala ng damit. Girl2: oo nga eh sikat siya na model. Girl1: basta Girl2: oo nga eh sikat siya na model. (di ko alam ung sinasabi nung isa eh. yun lang.) Girl1: ang gwapo pa nga niya eh pag astig yung suot Girl2: oo nga eh sikat sia na model eh. (pero ang pagkakaalam ko singer siya. correct niyo na lang ako. tapos hindi ko pa rin alam yung sinasasabi.) Girl1: basta, yung mga damit niya kakaiba. ang galing nga eh. ang gwapo-gwapo 'pag ganoon. grabe, iba din ang taste nito ha. pansinin niyo naman ang mga suot niya. wala lang, kasi sa akin, ang jologs ng suot niya. Girl1: bilib nga ako sa dubbing nila eh Girl2: sakto doon sa mga sinasabi Girl1: nakakatuwa nga eh, pag tinanggal ang dubbing Girl2: bakit? Girl1: intsik yung salita nila, nakakatuwang pakinggan, buti na lang may translation try mong pumunta ng korea, tapos let's get loud ka doon. hindi ka kaya pagtinginan? at baka pag tawanan pa? habang nag-uusap sila. sinabayan pa ng dalawang magofficemate sa gitna. ngayon naman, stairway. natuwa nga ako eh, sabi ng isa: "ang galing, may lumalabas pa na usok sa bibig nila pag nagsasalita." malamang!!! malamig dun eh... try mong punta ng korea?! at hindi lang nagtatapos diyan. yung dalawang kasama ko sa likod nagusap. sinimulan kasi ng dalawa, nagopen tuloy sila. Girl1: pupunta na si justin sa kanila jessie Girl2: oo nga eh Girl1: mag-uusap na sila Girl2: (silent lang) Girl1: siguro magkakaayos na sila Girl2: baka matatapos na ngayon. (nagkaalamanan na ang nanonood.) Girl3: sa may 2 pa yun ha. Girl4: oo nga eh, magsastart na ang encantadia Girl3: tatalbugan na naman ang channel 2 Girl4: ang galing noon eh. Girl3: yung props, ang ganda-ganda. kakabilib matapos niya sabihin yun, tiningnan ko siya. hindi na ako nagtaka. HELLO!!! that's so thirty years ago siguro. panahon pa ni ate vi na siya ay darna. yun lang. hindi lang ako makatawa kasi para naman akong tanga nun. mas malala pa ang ginawa ko kaysa sa pinaguusapan nila. pero aliw!!! may natutunan din ako. ang gwapo pala ng nag see-see-thru.

kadiliman sa kaligitnaan ng larawan pt.2

for the sake of continuing what i started... dumating ang araw ng kami ay papasok na para sa third year... high hopes... bagong classmates... bagong teacher at kasama nila ang kanilang mga subjects... as usual at hindi din naman nawawala ito, mayroon kaming elective... at eto ay ang aming (drum roll please) Malikhaing Pagsulat... with (drum roll again)... Ms. blah blah blah yadda yadda yeah yeah... as teacher... (thanks for the drum roll kahit hindi deserving bwahahaha) pumasok siya sa aming silid aralan... normal lang... walang bago... nagpakilala siya, siyempre... pero nung nagpapakilala siya, hindi ko talaga matigilan ang pagtawa sa aking mga alaala... alaalang bumabagabag sa akin ngunit nagdadala ng kaligayahan, kaligayahang nagbibigay ngiti sa aking labi... sino ba namang hindi matatawa dun... ehehe... saya!!! paki-check nga kung tama yung subject na nailagay ko sa itaas... biglang may bumulong sa akin tungkol sa pangalan ng subject na iyon... sinira yung isip ko... ehehe... mawindang-windang na lang ako... kung magkakaroon lang ako ng isang kahilingan mula sa isang genie, three wishes daw... una, mapalitan yung pangalan sunod... wag sana nya mabasa to ikatlo... infinite na wish para matuloy ko pa ito if ever na mabasa niya ito... naramdaman ko ang corny nun ha... enough of that... back to the ball game... naiinis ako sa kanya kasi may ginawa siya sa akin na hindi ko talaga malilimutan... nagsimula iyon lahat sa isang bagay... bagay na hindi ko mahanap ng magandang rason... at iyon ay ang aking pag- ii slouts habang klase daw niya... ilang beses niya ako napupuna dito... alam ko yung iniisip mo, ano yung slouts? hahaha... wala sa oxford na dictionary nyan, kahit sa webster at sa kahit na kacheapan na dictionary... dahil ang salitang tinutukoy ko ay ang salitang slouch... ilang beses niya pinupuna iyon... mga tatlo... okay fine, sorry... kaso ganoon lang talaga ako umupo... ang hindi ko lang talaga matanggap ay yung hinihiya niya ako sa klase namin... nakakahiya yun, ilang linggo pa lang kayong magkakakilala tapos ganoon kaagad yung banat ng teacher sa iyo... anong mukha na lang ang ihaharap ko? eh ako pa naman mahiyain at hindi marunong makisama sa mga ganitong pagkakataon, kaya wala akong magawa kung hindi mag-make face... ayaw din niya pala ito... basta... tapos sinabi pa niya sa akin, i mean, buong klase, kung gusto ko ba daw magdala ng kumot at unan kasi parang gusto ko na daw matulog... nakakainis talaga yan oh... ang mas masama pa dun... pinatawag pa ako ng adviser ko dahil sa insidenteng iyon... ang sinabi pa ng adviser ko, gusto ko pa ba daw magtagal sa skul kasi sa ginagawa kong iyon parang hindi daw... hindi lang sa mga kaklase ako hiniya, pati sa adviser... lintik na... ang pinakamasama pa doon, inubos ko yata ang pasensya niya at naubos din ang pasensya ko... isang araw... nagkagulo na noon kasi parating na siya... ako kasi nakaupo sa gitna ng aming row... ganito yung arrangement: paul, keno,ako, erick... kaso nung dumating siya, naging: ako, paul, keno, erick... kaya ganoon kasi op ako sa kanila, tatlo silang volleyball players at talagang magkakabarkada... kaya naisipan kong lumipat ng pwesto, kasi gusto ko din ng nag-iisa... kaso... nabad trip siya... grabe ang drama ng lola mo... kulang na lang yata ay umiyak siya... parang pinapanood ng teledrama ng tatlong araw straight at walang tulugan... sinong hindi maiiyak dun??? kaya ang ginawa niya ay pinalipat ako sa row ng mga babae... ginitna ako sa mga babaeng hindi ko kaklose nun... ang hirap ng ganoong feeling kasi para kang karne sa isang lata ng sardinas at hindi mo alam kung paano ka makikisama sa kanila... ang hirap noh... hindi sa ayaw ko sa kanila, ang hirap lang talaga ng ganoon... ilang araw akong nagtiis at nagtiyaga para pakisamahan ko sila... fortunately, masaya naman pala sila... pero hanggang sa magtatapos ang taon, umaasa ako na makakabalik ako sa pwesto ko... tapos, may part iii, pakibasa na lang...ü

i'm so hooked up to you

sh*t... grabe ang galing talaga... iba ka(o sila)... talagang idol... hindi mawala sa isip ko... grabe... as in... astig talaga ang drip... ever!!! ehehe... saya nila... ang galing-galing... tanong nga ni erickson, kung international artist ba daw sila... sumagot ako ng proud at may halong yabang... "hindi... indie pa nga yan sa lagay na yan..." "ganun, akala ko kasi eh... ang ganda nung track 5." sabi niya. "pang-sayaw." sabi ko sa sarili ko, "heh!!! ewan ko sa iyo(palibhasa magaling ka lang sumayaw... basta magaling..." ang galing nga eh, tuwang-tuwa ako sa electronica ngayon at sa mga trance na kanta... unang-una kong album ito na electronica... 2nd indie na band... noong una, nainis ako kasi 5 songs lang, tapos 200 pesos ba naman... "40 pesos isang kanta" sabi ni carlo... hay naku, pinabayaan ko yung sinabi niya... at sa kabutihang palad hindi nila ako binigo... the price was so worthy... promise... ewan ko lang, kasi ako sobra kong naappreciate yung effort nila sa paggawa ng album na iyon... isa ito sa pinakamagada kong cd... wait lang... binibilang ko yung cd ko.... tatlo lang pala... incubus, stonefree at drip... siyempre maganda na yung drip... ehehe... siya nga pala, kung sinoman ang nakakaalam sa kanila, higit pa sa kung gaano ko sila kakilala pwede bang pakicontact lang ako... lalo na kung alam mo yung gamit nila na program sa computer... you call if you wanna bump over me, i'm only one call away... ehehe siyet talaga oh... gusto ko magkaroon ng sapat na knowledge sa electronica music... grabe...

hep hep hooray!!!

hay... i'm happy... i really don't know why, but who cares anyway... my burden's kinda light now... i feel so light... so joyous... yehey... it's like when your mama's telling you "it's like a bite of an ant..." it was so easy... all you have to do is have some enough courage... and it will all be done...ü you'll be wondering, what the hell is this kid talking about... it's somehow close to school... yes, coz three days from now, it's over... meaning end of classes... and summer vacation's here... but you know what... all i have this summer, is summer... without the vacation... i have this very hectic schedule... some would say it's killing me, but i do hope that i will enjoy this summer classes... and so much for that, all i can say is i'm happy... ehehehe...

as we try our jump... jump number 84 

cute ehehe 

cute... ehehe 

words don't come with ease blah blah blah

i was just wondering... why are we waking up in the morning with so much trouble in our heads? we often tell ourselves that we should let another day come coz hopes will be high... but what had just happened... i woke up yesterday with so many problems... and i think, this stuff must not bother me... it will just ruin my day... but i can't fight the feelings... and these feeling's are bothering... i don't know... i'm helpless... so my saturday's some kinda ruined... it was all around my head... and you know what... it was about you... coz friday night, i was expecting messages from you... it was unusual of you, not to reply... it troubled me... a lot... yes, a lot... the reason? i don't know... and then came your messages that i wasn't expecting... and i was confused... if i was to reply or just do what you just did... at first, i was planning not to reply at all, but being as hypocrite as i was, i immediately replied(like i don't have some plans to do the same favor)... who could resist the chance to see her on a party... and i said "yes, i'm coming..." and in my mind, just to see you and not the celebrant... but you didn't fail my hopes... there you came, so plain, square and ordinary... but you're stunningly gorgeous... damn... i was so foolish, foolish enough because i wasn't able make some conversations with you... no words at all... not even goodbyes... all i can think of was it was again another product of me being so timid... and with the help of the doubts and fears i have been carrying all day... then came this morning... no changes... same feeling... but now, with the thought that i'm regreting i was not able to make some conversations... or even a slight touch from you... as i was soundtrippin' while doing this post... i stumbled upon some lines from a coheed and cambria song... it was quite good coz this could compliment my feeling right now... "words don't come with ease they are forever my hurt" so here i go again and i don't know how to end this one... and this post ends with no sense at all...

done?

tama ba yung sinabi ko? niloko na naman ako ng damdamin ko. natapos lang ang NAT kanina pakiramdam ko tapos na. wala na talagang sasarap sa damdamin na nakatapos ka ng isang exam. lalo na kapag sa oras. pa'no ba naman, natulog ako kanina. mga 15 mins yun. sa 15 mins na iyon, panandalian kong nakalimutan na may exam. ang gumising lang sa akin, naalala ko na 10 items pa lang ang nasasagutan ko sa science. masyado kasi akong kampante na madami pang oras. pagkagising ko, ang nakita ko ang dami nang nakatayo, nasa last page na sila habang ako ay nasa number 10 pa lang. tapos, bukas magpapasa kami ng project sa chemistry, buti na lang nagawa ko na yon. umupo ka ba naman ng tatlong oras at painitan mo ng husto ang upuan mo, dapat lang na may magawa ka. siya nga pala salamat kay alvin. natutuwa ako kasi habang naghahanap naging pagkakataon ko iyon mag-download ng program. kaso nasa 64% na ako, nahila yung cable at na disconnect ako. sayang. kakainis. tinatamad na tuloy ako. simula na pala bukas ang isa sa pinakawalang kwentang mga araw ng school year. parang itong sinusulat ko.

kadiliman sa kalagitnaan ng larawan pt.1

yehey!!! matatapos na ang school year 05. ang boring nga lang kasi wala kaming sportsfest. ang boring, wala kaming ginagawa. dead air. kasi yun nga, wala kaming magawa. dead air. dahil ang baho ng amoy na naamoy namin galing sa mga kapitbahay ng school. para bang baboy na ewan na ang baho na hihimatayan ka na lang bago mo pa maisip kung ano yun. kaso nga lang ang clearance na ang pinakamabigat na trabaho namin. kalimutan na ang bahong iyon at gawin na lang ang dapat. pero hindi pa rin maiiwasan ang maghapit. gagawa na lang sa araw mismo. siyempre para makipag-chismisan, maglalaro na lang ng basketball 'pag walang teacher, iinom ng bentang-bentang palamig ng canteen tulad ng sago-gulaman, tapos magtatalakayan kung ano talaga yung baho na iyon. tapos habang sinusulat ko ito, naalala ko yung baho, naalala ko tuloy yung teacher namin. actually, yung baho wala siyang kinalaman sa ipo2st ko. naisip ko lang yun para lagyan ng magandang intro. pero napagisip-isip ko, may connection din. baho=smell=nose=part ng face=nasa head=NECK=ilalim ng face and so on... nung naalala ko yung neck, talagang naalala ko siya. so here's the story: dumating siya klase. di ko naman alam kung late o hindi, pero okay lang yun at wag na nating pakialaman. so yun na nga. kahit papaano may mga pinagsamahan kami nun. nung first year, teacher namin siya. values education. and i can still remember that we did a, i think coz i see in her eyes joy and contentment, very good play. we exerted so much effort. buti na lang tagalog yung values education. tapos dumating yung second year. wala kaming teacher sa social studies, ngayon ang araling panlipunan naging social studies, meaning, english is the medium. so naghanap ang butihin naming office ng papalit sa nawala. siya na nga yun. hindi namin alam kung ano ang magiging reaksyon. sa akin, kahit papaano, nakakasawa. pero sige lang, ano ba magagawa namin. noong una, okay lang. pero dumating yung araw na may kakaibang nangyari. nagkaroon kami ng quiz, kakaiba siya kasi tatayo ka sa harap at magtatanong. mawindang-windang na lang ako nang tanongin yung classmate ko: "why is the volcano eruption?" huh?!? ano yun? ganoon na lang ba ang maririnig mo sa isang teacher. ilang tao din yung tinanong niya nung napakalupit na tanong na iyon, maraming nakapansin pero nagpikit-bulag tayo sa katotohanan, MALI siya. dahil na nga sa english ang ap, dapat bang makakaasa ka ng ganyan sa guro mo? hindi naman siguro tama yun. dumating pa ang ilang mga araw at may nadinig pa kami sa ibang section sabi niya: "please give me the white highlightener." and she's pertaining to the liquid eraser(yung touch and go... and the likes. kawindang noh? napansin ko din na maramdmin yun. kakainis. sabihin ba naman na ibinabagsak mo yung libro kung yung libro isang dangkal lang ang agwat sa table? grabe pa yung reakston niya dun. para bang pinagkaitan ng kaligayahan. ang arte niya kakainis. buti na lang hindi ako yon. kaklase ko. pinatawag pa nga nya yun para mag-usap sila. grabe mangbibitin ako... ehehe.. read part. 2