eat your oysters!!!

ang sarap-sarap ng oysters!!! yung rocky mountain oysters parang yagballs. well sana alam niyo yung ibig sabihin ko. pero sa totoo lang, hindi talaga yun ang gusto kong iparating sa inyo. kungdi, itong nakawiwindang na gabi ng panonood ng telebisyon. katatapos lang namin magsimba at hinihintay namin ang aming kapamilya na dumating dahil nahuli silang nagsimba. at ayun, siyempre at wala nang iba, telebisyon ang aming matatakbuhan sa pag-aantay. enjoy naman kami sa panonood ng y-speak live. pero natapos din. scan-scan kami ng channels. at sa hindi inaasahang pangyayari, natripan namin manood ng isang kawindang-windang na programa. at iyon ay ang sa net 25, yung pangloloko nila sa kabilang sekta, ang dating doon, ni kapatid na eliseo soriano. (pasintabi sa lahat ng kabilang sa dalawang sekta) tinutuligsa nila si kapatid na eli. ipinapakita nila ang lahat ng kamalian ni eli soriano. kung ating aalalahanin, matagal-tagal na din silang nag-aaway. at bilang isang katolikong hindi naman diboto, wala akong paki-alam pero hindi naman ganoon, pinagkakatuwaan ko nga sila eh. basta may prinsipyo ako diyan na sadya pang malabo. sa kapapanood, ito ang dalawang mga prinsipyo na napulutan ko ng aral: sabi ng isang brother: Kapatid na Eli, mayroon din po bang kaligtasan ang mga nagmamay-ari ng gasolinahan? putsang gala yan oh, hindi ko na naipagpatuloy yung sagot ni eli pero nawindang na lang kami ni ate sa katatawa. ano bang sense niyan? kaya pala ang makikita mo sa heaven ay ang mga arabo. (kasi ganito, di ba oil countries sila?) sabi naman ni Bro. Eli: blah blah blah... May puwit din ang diyos. Bakit ba kamo? Nakakaupo siya, ibig sabihin may puwit din ang diyos. ahhh... wala na akong masabi, sabaw na utak ko. tama ba namang pagtalunan yan. kakainis pero nakakatuwa. aba'y ewan ko ba sa kanila! eat their oysters, i say!!!

sembreak, yipee!

i really can't think of any good topic right now. i guess, all i have to do is to tell you how i spent the past days. monday - it was fun. i swear! it was the first time i spent the whole day with my classmates. we went to the science centrum, had our picture taken, ate together at sta. lucia ground floor, played bump car. but what i enjoyed the most was our singing at ktv. also the wait was worthy. this date i had with my classmates only shows that i'm somehow bonded with them. well, i have to confess, after seeing one of our classmates dressed to kill, i just have to give in. i really had a crush on her. i hope i will be seeing her that way. and i really really really love seeing her that way. oooohhh. guess. guess. guess. tuesday - i was thinking the whole day of what my activity should be. thanks to my hommies, i was again able to play ball. it was fun. and it gave me the opportunity to again see my former whatever you may call it. and everytime i haven't seen her, she changes. uhmm, i like her again. but you know what, i don't have any chances on getting her. what i mean is, uhhmmm, talking to her more often. and you can all blame my being very timid on her. wednesday - afternoon, i had to go to math club officer's meeting. we planned our activities well, i think. i hope they will not be all in our blueprints. but what i don't like is that the english was not there, and how can we talk about our contest? with my tone, i look like i'm the president but i'm not. thursday - i went to ust to pass my application form and it's funny that when i told the guards where i should be passing my "application form," they always had the odd look telling me "are you sure you are a high school student applying for freshman?" and i always hate that. as far as i can remember, i shaved my goatee and beard;that way, i would look little younger. i also went to my dentist. i found myself very stupid sacrificing the time spent for travelling to the comfort. i chose riding fx rather than train. i found riding train very tiring and i don't like that. i suddenly found myself regreting, sitting for two hours and watching the rain fall down. friday - benedict and i managed time so well that we were able to do what should be done. we were able to type something that has to do with his project, to take some pictures, to buy slippers for her mom, to go (again, for me) to the science centrum and do stuffs on our own. i went back to robinson's place to meet my hommies: jacob and paul. we are going to get jacob's brother at marist. but before that, paul bought the album of kiko machine. they're good and i really love their song especially about val sotto. (the song played on my mind the whole day.) and i was surprised that it was like four a years ago, jacob's dad was driving us in going to malls and now he's the one driving for us. then we ate at mcdonald's i even saw someone waiting for, what i know, a maristian. and if you knew our batch well, i know you know who she is. it was such a painful experience for me: seeing my former classmates outside the campus wearing the uniform i have been aspiring to wear when i was in grade six. i've seen a lot of my former schoolmates. and the parking lot! memories are on my head and how i envy them. saturday - nothing really special happened, except for watching the horror stories on the two big stations. i was laughing my fear off. it's the best thing i could so i would not remember them all. i had a big problem when i was a kid after viewing the halloween specials and i would always go beside my mom telling her i couldn't get some sleep. i hope this post is not boring enough. i'm sure this is not that long.

shit

putang ina nawala ang pinagkahirapan ko ng dalawang oras shit! basta honest ako ngayon. lahat ng maririnig at nabasa, sana, totoo yun. kung alam niyo lang... hindi ako galit. masaya nga. bad word lang ang title.

walang pamagat

umupo siya sa isang tabi. ganito naman palagi. walang makausap;ayaw kausapin o ayaw kumausap. ganito naman palagi. wala nang iba, at siya lamang ang nakaiintindi. siya kausap ang saliri. sa ganitong paraan, nalalaman niya na ang isang mundo ay nabubuhay din. malapit na ang isang nalalabing gawain. kinasasabikan ng lahat. lumipas ang mga minuto na siya ay nakaupo pa rin. tuliro at walang ginagawa. umiisip siya ng isang bagay upang makalayo sa gawaing ito. nawala siya ng pansamantala sa kanilang mundo, nagisip na ang laman ng kanyang bag ay isang dekalibreng baril. isang mahusay na tiyak na papaslang sa isang walang kamuwang-muwang na nilalang. inisip niya nang inisip. muli, bumalik siya. pumunta siya sa kanyang bag at sa laking gulat, nakakita nga ng hinahanap. gusto niya itong iangat at ipagmalaki ngunit itinago na lang niya ito sa kanyang bag at sa kanyang sarili. naligayahan siya. natagpuan na niya ang taong hahalik ng unang bala. nakiayon ang panahon. natira lang siya at ang kanyang kasama. hindi niya nagugustuhan ang ginagawa ng dalawa. sadyang dumudugo ang mata sa tuwina'y nakikita sila. unti-unti niyang nilabas ang baril na nakatago sa kanyang bag. kumikinang nang magpakita sa mundo, ikinasa ang baril at inasinta sa una. dahil sa inggit, walang pag-aalinlangang pinaputok at tuluyang tumama sa ulo. isang pagdanak ng dugo. ito pala ang kanyang hinahanap. isinunod naman ang kasama nito. agad din itong kumitil sa isang walang malay at kinalaman. kaligayahang totoo, namula ang kanyang pisngi sa tuwa, humagikhik ng mag-isa. lumabas pa siya at hindi na nakuntento sa dalawa. inisa-isa ang bawat taong hindi niya katuwaan. inuna ang mayabang kinayayamutan. sinunod ang mahanging mapag-alam. ang magandang walang magawa kung hindi magpapangit. ang mapanlait. ang mataba. ang payat. ang matalino. ang bobo. ang madungis. ang malinis. ang lahat. sapat na ito upang makagawa ng kakaibang kaguluhan. ang mga tao'y nanahimik sa tuwa, sa lungkot at sa galit. naiwan siyang mag-isa sa gitna. ang palabas nila dapat ay naging kanyang palabas. mag-isang nakayuko. ngunit ilang sandali, tumingin sa itaas at tila nagpapasalamat sa nagawa. natapos na din ang hindi niya inaasahang palabas. naligayahan. dugo sa paligid. isang batis nito. isang maeksenang larawan. dugo bilang dagat, ilog, at talon at mga bumulagtang katawan na tila bundok, kapatagan at talampas. isang mundo. lahat ng ito'y isang bahagi lang pala ng kanyang halusinasyon. isang panaginip. isang kalokohan. pero hindi niya nalalaman. nagkaroon siya ng isang konklusyon. hindi pala ganito ang mundo. pagkatapos ng lahat, nakasama niya silang lahat. ang magandang walang magawa kung hindi magpapangit. ang mapanlait. ang mataba. ang payat. ang matalino. ang bobo. ang madungis. ang malinis. ang lahat. nakasama niya ang lahat ng ito sa isang sandali. tuloy-tuloy ang ligaya nila at hindi rin mapigilan ang sarili kung hindi sumabay sa agos nito. ito pala ang kanyang mundo.

at last and finally

at last, now i can talk straightly. i'm now sober for i have drunk all of the things one would never imagine. frustrations. anger. deceptions. guilt. i have been walking in curves, talking foolishly, and thinking so much. and the much was all but nothing.

i understood what life is. and i sometimes think that this "life is" would be "life was."

is it really wrong if you're not going to make your promises for some reason and when they say that "promises are meant to be broken"? but i'm not really saying i've been promising and nailing them all. i really want to say sorry for doing such. i didn't mean to but i have to. one has to learn from his mistakes but i'm wondering if what i have done is a mistake.

and yes, i forgot to mention that i lost again, for the third time, the division press conference, photojournalism category. i don't know why. but everytime i join the contest, i have so much confidence in me. is that wrong? but from what i know i could always be the winner. unfortunately, none of that happened.

kalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohan kalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohan kalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohan kalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohan kalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohan kalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohankalokohan... naiinis na ako... kasi ganito yun... kalokohan... bakit??? kalokohan

salamat sa inyong lahat

ganito na lang... ilang beses ko na itong inedit... wala akong masabi eh... talagang overwhelmed lang ako sa mga nangyayari ngayon eh... nakakatuwa? hindi... ako na mismo ang nagsasabi... kasi hindi ako nakakatuwa eh? eh kayo? nakakatuwa ba kayo? natuwa na ba kayo? yung tuwa pala, nangangahulugan ng kalungkutan... ang minsan ginawang malaking bagay... sinampal ako ng kamao ng katotohanan... tang ina... hindi ganito ang mangyayari... tao tayong lahat, marunong din ako... akala ko nga hindi eh... mas malala yun... eksistensialismo... gago...

joke?

i'm pissed off with these guys on stonefreaks for flooding the groups with so much message. and the worse, the messages are just the repeats of the former. oh my god, i feel very stupid, okay. i know, it served it purpose. it was such a good day. we've come up with impromptu jokes. it was fun, and i felt like i was a stand-up commedian though it was not like rex navarette. and i know, those were stupid and corny jokes. yes, as in so corny jokes. wanna know? i bet you'll be mad at me instead. i found new joke fest guys and it is in the personae of junel and cyril. it's cool hanging out with them. how i wish i knew them better and i was with them when this joke fest started, exactly a week ago. and well, thoughts are now actively running in my head. i had the inspiration to write. i now realized that after a hard day of jokes, you would sudden realize many things. and that what happened to me. i immediately had a soul searching after this day's joke fest. i'll be out and write another. a reflection of my thoughts.

no, i really don't want to but

no, i really don't want to but i wanna see your face conform with what i see everyday. well, actually, when it's you i see. i may no longer appreciate you yesterday. though today i liked you more than yesterday. your skin of porcelain, your sweet and blood red lips, your eyes of perfection i can't help but be lost. just like this reality, i can no longer have you. such a frustration, when time conspired not to be with you. wish, for a hope is also, put this into stop. and now i can feel this sudden rush going against me. no, i really don't want to but for you a world maybe.

masyadong late to kaso iba pa rin talaga ang epekto eh.

masyadong late to kaso iba pa rin talaga ang epekto eh. hay naku. at isang hay naku uli dahil sinimulan ko uli ang isang post sa isang hay naku. field trip ay nagdaan na lamang ng ganoon na lamang. kinakabahan ako nung una kasi feeling ko kung ano yung nararamdaman ko nung first year ay nangyari nung third year, at siyempre, second sa fourth. ay may ilan akong iniiwasan. isa na marahil doon ang field trip. hindi naman sa walang kwenta pero hindi ko siya nagustuhan. yung mga pinuntahan lang kasi eh. nakababad trip lang kasi ang ganda sana nung eight waves kaso umuulan, pano mo ieenjoy yun? ang tangi ko lang naalala ay ang pagkaripas ko sa butterfly museum at ang kahalayan na pagpo-pose nun sa mga mushroom ng 8waves ok snap back to the past. dumating naman ang araw ng field trip at ang aking ever faithful na kaibigang araw ay panay ang perwisyo sa aking balat. mabuti na yun kaysa ang madilim na ulap ang aking babatiin ng "hello!" ok lang naman ang field trip, ok lang din yung nasa itinerary. hindi din kami puro sa laguna eh. una museum yata, or whatever, ng mga biological whatever at sila ay preserved for quite some time, mga 30 years na din at parang kahapon lang nilagay sa solusyong mahiwaga. sunod, ay ang dairy farm na hindi ko man lang nasilayan dahil ako'y nasa bus lang at kinuhanan ng litrato ang isang mahiwagang eksena pero hindi naman siya kagandahan. tapos IRRI naman ang sunod. ayun, may video daw sila na kaabang-abang. tulog ako yun lang, period. pero naglibot-libot kami sa loob at isang larawan ni andre at larawan uli ni andre at nygel. tapos yung botanical garden na puno ng mga raptors. di ba dapat garden raptors na lang. wala akong nakitang bouganvilla at tulips at rose at orchids kaya hindi ko masabi na garden. daming birds at ang lalaki, hinahanap ko nga yung blackbird. hagard yun sa pagaakyat ang taas ng aming inakyat. buti na lang sinulit namin ang aming stay. swimming. as usual may swimming pool, pero ngayon wala ng batis. sorry, batis ng makiling pala yun. hindi na din namin nakita ang isang naliligaw na scuba diver na naglalangoy. pero ngayon iba na ang showstopper, si jonats nag-slide. noong una nakakatuwa pero yung sumunod, hindi na. papansin na lang. ibigay ang kaligayahan!!! at naguwian na nga. paubos na ang film at nilaan ko talaga ang mga huling kuha para sa kanya. thank god, hindi niya ako binigo! ang moment na yun, ang aking pagtingin sa viewfinder ng mga segundong iyon, ay naku, parang forever. ang hiling ko lang talaga ay sana mayroon akong skills para makuhanan ng mahusay ang larawan na yun. gusto ko nga sanang pigilan ang oras. ang ngiti talaga niya, hindi ko mapigilan na isipin magpasahanggang ngayon. ito ang bumubuhay sa aking alaala at nagpapaliyab ng apoy ng mga gunita. i'm so sure, very sure na iyon ang isa sa pinakamagandang ngiting nakita. nakakapanggigil talaga. hay naku, kailangan ko na talagang tigilan ito. i need some kilig moments with myself. nagmumukhang tanga na talaga ako sa gigil. "whenever i see your smiling face..." -james taylor

it's great!!!

yehey i recently posted another. glad i did it again; i've been losing topics and that's kinda hard. on the contrary, my fellas over here are posting there comments on my posts. it's weird. yah! you know, how can they understand tagalog? and they've been telling me i'm such a good writer, or whatever you may call it. then, here's the score. wow! they're just plugging their blog or whatever! duh!!

nakatutuwa

nakatutuwa, buti pa sila masaya, ako hindi, ilang araw na din. ang lungkot, ito ang aking naging kaibigan sa bawat araw na wala ako. hindi ako, ikaw. maari bang pumutok na lang nang ganun na lamang isang baril kung hindi ito ikakasa? nakita ko? hindi ko naramdaman, bulag akong tumitingin sa bawat ligaya sa iyong mga labi. at dahil sa tahimik na ikaw nabingi ako. kailan pa kaya sisikat ang buwan sa isang umagang tinatawag nilang bukas? salamat sa isang tala naliwanagan ako ng husto upang mawala sa landas. nakakatuwa ako? "hindi!" aking sagot. kailanman wala. isang wala ang pumupuno sa aking damdamin na puno ng meron. hindi na mapigilan, isang hayop na ulol. at sa huli alam ko marami pang nakatutuwa hindi sa akin kung hindi sa lipunan. nakuntento na ako sa meron na ibinibigay ko upang maging wala at makalimutan na parang isang taong grasa. isang ako.